Peygamberlerden sonra insanların en faziletlisi, Hazret-i Ebû Bekr es-Sıddîk, sonra Ömer el-Faruk, sonra Zü’n-Nûreyn Osman b. Affân, daha sonra Aliyyü’l-Murtaza’dır. Allahü teâlâ hepsinden razı olsun. Onlar doğruluk üzere, doğruluktan ayrılmayan, ibadet eden kimselerdir. Bir müslümanın, hepsine sevgi ve saygı duyması gerekir.

وأفضل الناس بعد النبين عليهم الصلاة والسلام أبو بكر الصديق، ثم عمر بن الخطاب الفاروق، ثم عثمان بن عفان ذو النورين، ثم علي بن أبي طالب المرتضى رضوان اللّه تعالى عليهم أجمعين، عابدين ثابتين على الحق ومع الحق كما كانوا تولاهم جميعا.

Hazret-i Peygamber’in ashâbının hepsini, sadece hayırla anarız. (Onların hiçbirine asla küfür ve lânet etmediğimiz gibi, hakaret edici ve kötüleyici söz de söylemeyiz.)

ولا نذكر أحدا من أصحاب رسول اللّه إلا بخير.  

Bir müslüman, helâl saymaması şartıyla, büyük günahlardan birini işlemekle kâfir sayılmaz. Bu durumdaki bir kimseden îman ismi kaldırılmaz, ona gerçek anlamda mü’min denir. Bir mü’minin kâfir olmamakla beraber günahkâr olması caizdir.

ولا نكفر مسلما بذنب من الذنوب وإن كانت كبيرة، إذا لم ستحلها، ولا نزيل عنه اسم الإيمان، ونسميه مؤمنا حقيقة، ويجوز أن يكون مؤمنا فاسقا غير كافر.