dâm

(f. i.) : 1) tuzak, ağ.

dâm-ı ankebût

örümcek ağı.

dâm-ı belâ

belâ tuzağı

dâm-ı girihgir

düğümlü tuzak.

dâm-ı tezvir

tezvir, yalan tuzağı. 

dâm-ı tezvir

tezvir, yalan tuzağı. 

dâm-ı zülf

zülfün tuzağı. 2) yırtıcı olmıyan vahşî hayvan. 

dâmâd

(f. i.) : güveyi. 

dâmâd-ı hazret-i pâdişâhı, dâmâd-ı hazret-i şehriyârî

Osmanlı hanedanından bir prensesle evlenmiş kimse. 

dâmân, dâmen

(f. i.) : 1) etek [elbisenin, dağın]. 

dâmen-i sahra

kırın eteği, ovanın bir yanı. 2) görüşüp konuşulan kişi. 

dâme, dâmet

(a. zf.) : "dâim ve beki olsun!" mânâsında kullanılan bir iyi dilek sözü. 

dâme iclâlühû

[eskiden] paşalara yazılan resmî kâğıtlarda adlarına şeref payesi yerinde ilâve edilen bir tâbir. 

dâme mülkühû

ülkesi dâim olsun!

dâmet saâdetihû

saadeti dâim olsun!

dâmen-âlûde

(f. b. s.) : eteği bulaşık, iffetsiz. 

dâmen-âlûde-gî

(f. b. i.) : etek bulaşıklığı, iffetsizlik. 

dâmen-bûs

(f. b. s.) : etek öpen. 

dâmen-bûsî

(f. b. i.) : etek öpme, etek öpme töreni. 

dâmen-der-meyân

(f. b. s.) : eteği belinde, işe hazır. 

dâmen-der-meyân-ı gayret olmak

bir işe canla başla girişmek. 

dâmene

(f. i.) : dağ eteği, çevresi, 

dâmen-gîr

(f. b. s.) : 1) etek tutan, eteğe yapışan. 2) hasım, dâvâcı, şikâyetçi. 

dâmenî

(f. i.) : 1) kadın başörtüsü. 2) eteklik. 

dâmen-keş

(f. b. s.) : alini eteğini çeken, bir işe karışmıyan. 

dâm-gâh, dâm-geh

(f. b. i.) : tuzak kurulan yer. 

dâmgul

(f. i.) : 1) vücutta peyda olan ur. 2) kulyabani. 

dâmıga

(a. i.) : hek. kafa tasını geçip dimağa kadar işliyen yara. 

dâmia

(a. i.) : yavaş yavaş, damla damla kan sızdıran yara. 

dimiye

(a. i.) : hek. kanı akan yara. 

dâmûz, dâmvez

(f. i.) : büyük gübre küfesi.